کم که نه! هر روز کم کم می خورم

     آب می خواهم، سرابم می دهند                     

                                       عشق می ورزم عذابم می دهند

     خود نمی دانم کجا رفتم به خواب                      

                                           از چه بیدارم نکردی؟ آفتاب!!!!

خنجری بر قلب بیمارم زدند                        

                                             بی گناهی بودم و دارم زدند

دشنه ای نامرد بر پشتم نشست                 

                                         از غم نامردمی پشتم شکست

سنگ را بستند و سگ آزاد شد                  

                                               یک شبه بیداد آمد داد شد

عشق آخر تیشه زد بر ریشه ام                  

                                         تیشه زد بر ریشه ی اندیشه ام

در میان خلق سر در گم شدم                   

                                               عاقبت آلوده ی مردم شدم

بعد ازاین بابی کسی خو می کنم              

                                       هر چه در دل داشتم رو می کنم

درد می بارد چو لب تر می کنم                 

                                         طالعم شوم است باور می کنم

 من که با دریا تلاطم کرده ام                      

                                            راه دریا را چرا گم کرده ام؟؟؟

قفل غم بر درب سلولم مزن!                    

                                        من خودم خوش باورم گولم مزن!

من نمی گویم که خاموشم مکن              

                                           من نمی گویم فراموشم مکن

من نمی گویم که با من یار باش              

                                        من نمی گویم مرا غم خوار باش

من نمی گویم،دگر گفتن بس است         

                                      گفتن اما هیچ نشنفتن بس است

روزگارت باد شیرین! شاد باش                

                                 دست کم یک شب تو هم فرهاد باش

آه! در شهر شما یاری نبود                     

                                            قصه هایم را خریداری نبود!!!

وای! رسم شهرتان بیداد بود                   

                                               شهرتان از خون ما آباد بود

از درو دیوارتان خون می چکد                  

                                        خون من،فرهاد،مجنون می چکد

خسته ام از قصه های شوم تان               

                                         خسته از همدردی مسموم تان

اینهمه خنجر دل کس خون نشد              

                                      این همه مجنون،کسی لیلی نشد

آسمان خالی شد از فریادتان                  

                                             بیستون در حسرت فرهادتان

کوه کندن گر نباشد پیشه ام                  

                                             بویی از فرهاد دارد تیشه ام

عشق از من دورو پایم لنگ بود                

                                         قیمتش بسیار و دستم تنگ بود
گر نرفتم هر دو پایم خسته بود                

                                          تیشه گر افتاد دستم بسته بود

هیچ کس دست مرا وا کرد؟ نه!               

                                            فکر دست تنگ مارا کرد؟ نه!

هیچ کس از حال ما پرسید؟ نه!               

                                             هیچ کس اندوه مارا دید؟ نه!

هیچ کس اشکی برای ما نریخت              

                                        هر که با ما بود از ما می گریخت
چند روزی هست حالم دیدنیست            

                                       حال من از این و آن پرسیدنیست
گاه بر روی زمین زل می زنم